16 декабря наша с трана отмечает замечательный праздник - день Независимости Республики Казахстан. В этот день 1991 года был принят Конституционный закон “О государственной независимости Республики Казахстан” . На протяжении многих веков казахскому народу приходилось бороться за возврат своего имени “казах”, и своего родного языка. Наш сегодняшнии классный час называется “Судьба страны - моя судьба” . Алматы. 1986 год, декабрь. Казахская молодежь выражает свой протест против насилия, колониализма. Потопленные в крови декабрьские собития, разбудили весь дремлющий Советский Союз. Мощный ветер декабря нарушил цепи рабства и явил на свет суверенные государства, освобожденные от колониализма. Наиболее известны имена: Кайрат Рыскулбекова, Ляззат Асановой, Ербола Сыпатаева, Сабиры Мухаметжановой.
Орталықтың озбырлығы қанды қырғынмен басып-жаныштаған 1986-жылғы Желтоқсан уақиғасының Бас қаһарманы — Қайрат Рысқұлбеков небәрі жиырма екі-ақ жыл ғұмыр кешті. Есіл ер зұлым күштің құрбаны болды. Бірақ, өзі кеткенмен, артында мәңгі өлмес ерлік ісі, азаматтық асқақ даңқы қалды. Қайрат Батыр ғана емес, Ақын да еді, Оның шындық деп шырылдаған дауысы абақтының тас қабырғасын қақыратып, құлағымызға жыр болып жетті.
Қайрат Рысқұлбеков родился 1967 году в Жамбульской области село Новотроицк (сейчас Толе би) Отец Ногайбай имел среднее образование и был простым рабочим. Мама Даметкен работала дояркой. В семье было 7 детей, Кайрат был третьим. Он был не только мужественным человеком, героем, но и талантливым поэтом. Многие стихи он написал в Семипалатинской тюрьме, где ждал решение суда.
АНА ТІЛІ «Мен — қазақпын мың өліп, мың тірілген», Құшақ жая таныстым сан тілменен. — «Жаман үйді қонағы билейді» деп, Қала жаздап айрылып өз тілімнен. Өзге тілге еліктеп ел болмайсың, Қазағымның артык жоқ өз тілінен...
КЕЗДЕСЕМІЗ ӘЛІ ДЕ Жалалы боп, қатты батты жаныма, Жазалаушы қағаз алдым қолыма. Жігіттер-ай, айтып-айтпай не керек, Жазған екен маңдайыма, сорыма. Біріншіден, мен анамды сағындым!.. Екіншіден, бұл Құдайға не қылдым?! Бостандықта еркін жүрген жан едім, Енді, міне, абақтыға жабылдым. Әкетай-ау, Пайғамбардай жасың бар, Туа бермес сіз секілді асылдар. Қартайғанда жүрегіңді жаралап, Кесір болды-ау біз секілді «масылдар». Айналайын ағалар мен жеңгелер, Бұл өмірде сіздерге кім тең келер. Сүмірейіп сот алдында отырған Бауырыңды енді кімдер ескерер. Өздеріңе аман-саулық тілеймін, Өздеріңмен бірге болсын тілегім. Өздеріңе тіл қата алмай, достарым, Қайғы-мұңлы өмірімді бастадым.
Айналайын қарындасым, қарағым, Қолда кісен, мен айдауға барамын. Қайғы шегіп, азап тартқан ағаңды, Айтшы, жаным, қандай жанға баладың?... Айналайын інішегім, құлыным, Сені ойласам, үзіледі жұлыным. Сенің ерке ақ жүзіңді көре алмай, Қетіп барам мен айдауға, құлыным. Қош болыңдар, ағайын-туыс бәрің де, Қош болыңдар, жасыңыз да, кәрің де. Қараңғылық баста тұрмас қашан да, Бостандықта кездесеміз әлі де...
Время все расставило по своим местам. Человеку, которого в те годы называли хулиганом, вернули доброе имя. Правительсвом Республики Казахстан К.Рыскулбекову посмертно было присвоено звание “Халық Қаһарманы”.
|